Torrone - orzechowy rarytas, który musisz spróbować!

Ten słodki przysmak zwany w Italii również nougatem, został sprowadzony nad Morze Śródziemne z Bliskiego Wschodu przez Arabów. Szybko rozpowszechnił się w całych Włoszech, gdzie wkrótce stał się nieodzowną częścią świątecznej tradycji. Z czasem każdy region zaczął tworzyć własny przepis na ten świąteczny przysmak, ale jego podstawę niezależnie od tego skąd pochodzi stanowią zazwyczaj migdały i orzechy.

Uważa się, że słowo torrone może pochodzić od łacińskiego "torrere", co oznacza toast. Mieszkańcy Cremony, niewielkiego miasteczka w Lombardii twierdzą jednak inaczej. Według nich pierwszy raz przysmak ten przygotowano na wielkie wesele Francesco Sforzy z Biancą Marią Visconti w 1441 roku. Miodowo-jajeczny, orzechowy smakołyk miał formę Torrazzo, wysokiej dzwonnicy katedry w Cremonie i stąd pochodzi jego nazwa. Od tego czasu torrone jest tradycyjnym produktem i wizytówką miasta Cremona. Od początku był uważany za cenny poczęstunek i często kupowany przez bogatych mieszczan na prezenty, szczególnie w okresie świątecznym. Z czasem obok rzemieślniczych warsztatów pojawiły się tam nowoczesne fabryki, produkujące torrone na wielką skalę. I tak okolice Cremony stały się głównym miejscem produkcji tego słodkiego przysmaku we Włoszech.

Zaledwie 50 km od Cremony położone jest Caravaggio, miasteczko z którego pochodził słynny włoski malarz Michelangelo Merisi, znany w świecie właśnie jako Caravaggio. Tam powstała w 1924 roku firma Quaranta, której nugaty uważane są za najsmaczniejsze w Italii. Jej założycielem był Antonio Quaranta, który wraz z żoną Alzirą rozpoczął produkcję nugatu i innych słodyczy typowych dla cukierniczej tradycji okolic Cremony i Bergamo. Pracowali w małym rzemieślniczym warsztacie na pierwszym piętrze domu przy Vicolo Matteotti, w samym sercu historycznego centrum Caravaggio. Z czasem Quaranta stała się nowoczesną fabryką, stale udoskonalającą recepturę swoich nugatów, pamiętającą jednak o swoich korzeniach. Jej torrone są aromatyczne, miękkie i rozpuszczają się w ustach.

Przysmaki z  Quaranty, oprócz tego, że są bezglutenowe i wolne od GMO, nie zawierają też utwardzonych tłuszczów roślinnych ani barwników azowych. Jest to możliwe dzięki silnej selekcji producentów i tworzeniu z nimi wspólnych przedsięwzięć.

Drugi najważniejszy ośrodek produkcji torrone to Benevento w pobliżu Neapolu. Regiony Benevento i Cremony produkują dziś aż 70% wszystkich nugatów we Włoszech. W Benevento torrone jest klasycznie biały, zawiera orzechy laskowe lub migdały i pokryty jest czekoladą. Z kolei w regionie Piemontu torrone jest produkowany ze słynnych lokalnych orzechów laskowych. Torrone z Sardynii natomiast ma bardziej intensywny aromat, kolor kości słoniowej zawdzięcza temu, że jest wytwarzany wyłącznie z śródziemnomorskiego miodu, bez dodatku cukru. Sycylia stworzyła wersję o nazwie "Cubaita", przygotowaną z pistacji, miodu i migdałów. W południowych regionach Włoch do torrone często jest dodawane kakao lub kawałki czekolady, a region Reggio Calabria jest dumny ze swojej odmiany, opartej na sycylijskich migdałach, miodzie i posypce z cukru pudru.

Niezależnie od regionu torrone od wieków wytwarzane są przy użyciu tych samych receptur. Białka jajek i miód wlewa się do dużego garnka, a składniki miesza się szybko, aż utworzą gęstą, białą mieszankę. Proces ten nazywa się sbianchimento, czyli "wybielanie". Potem mieszaninę się ogrzewa i powoli miesza, dodając w zależności od potrzeb niewielką ilość cukru oraz pozostałe dodatki i aromaty. Mieszankę rozciąga się ręcznie i umieszcza w drewnianych foremkach wyłożonych jadalną osłoną, która otacza nugat. Po ochłodzeniu torrone przycina się do pożądanych kształtów i przeznacza do sprzedaży. Oczywiście w dzisiejszych czasach wykorzystuje się do ich produkcji nowoczesną technologię i specjalistyczne maszyny, aby stworzyć produkt najwyższej jakości.

Spróbuj zakochać się w nugacie, pamiętając, że prawdziwy Torrone musi być lekko twardy i co za tym idzie trochę uciążliwy w jedzeniu. Jego smak na pewno wynagrodzi Ci te niedogodności. Delektując się nim masz dwie możliwości: możesz starać się go pogryźć lub pozwolić mu rozpłynąć się w ustach, tak jak to czynią prawdziwi miłośnicy nugatów.